the american way of life
Nou, en dan woon je ineens in Amerika. Meteen bij aankomst thuis bleek er in de garage een verrassing te staan, een mooie witte Volvo xc 90.
De eerste aanpassing aan het leven in Amerika. In Nederland vinden we dit een grote auto, hier is het maar een middelmaatje. Die kleine auto voor je bij het stoplicht blijkt bij nadere bestudering een BMW 3 serie te zijn.
De Volvo is een aanpassing waar ik prima aan kan wennen, de stofzuiger uit de jaren 50 is een ander verhaal. Op het parket in de keuken en de hal gaat het nog wel, maar op de vloerbedekking is het drama. Je kunt de zuigkracht niet regelen, met als gevolg dat het ding zich volledig vastzuigt in het tapijt. Daardoor valt het apparaat niet vooruit te duwen. Enige oplossing is achteruit lopen met tot gevolg dat het snoer in de weg ligt. Het snoer optillen werkt maar tot een meter of 2 vanaf het stopcontact aangezien het snoer bijzonder kort is. Ook is het me nog niet helemaal duidelijk hoe ze het huis zuigen met zo’n stofzuiger, onder de bank lukt zeker niet, maar ook onder de tafel stofzuigen is niet mogelijk zonder een complete verbouwing. Oh, wat ben ik blij dat onze stofzuiger ook 60 hertz aan bleek te kunnen.
Het volgende drama is de wasmachine. Bovenladers zijn hier erg populair en ook hier staat er een. In tegenstelling tot in NL komt hier direct warm water in de machine. Aangezien het water niet warmer is dan zo’n 40/45 graden kun je dus geen hete was draaien. Ook zijn de wasprogramma’s bijzonder kort. Ik geloof dat de langste iets van 20 minuten duurt, gevolg: vieze was moet je minstens 2 keer wassen en dan maar hopen dat het überhaupt schoon wordt :).
Ook in het verkeer is het hier even wennen. Alles gaat op z’n dooie akkertje, niemand lijkt haast te hebben. Op zoek naar een woning die ik wilde bekijken reed ik een stuk langzamer dan de toegestane snelheid, maar niemand die daar een probleem van maakt. Een enkeling gaat om je heen, maar de meeste mensen blijven rustig achter je rijden. Wat hier ook even wennen is, is het feit dat de rechterbaan zomaar ineens kan veranderen in een baan die alleen maar rechtsaf mag. Dan moet je dus plotseling naar de linkerbaan en dat was in het begin een hele uitdaging. Knipperlichten snappen ze niet, ze laten je er gewoon niet tussen. Wat ze hier doen is een flinke ruk aan het stuur geven alsof je naar links gaat, zodat degene die op de linkerbaan rijdt zich rot schrikt en op de rem trapt en je dan je auto er tussen kunt gooien.
Wat hier heel fijn is, is de behulpzaamheid van mensen. Ik stond in de supermarkt te zoeken naar vlees voor de barbecue toen een medewerkster van de winkel vroeg of ze me kon helpen. Nou, ja graag. Ze liet me vlees zien dat volgens haar erg lekker was voor de barbecue, wees me erop dat het 2 voor de prijs van 1 was (scheelde maar liefst het luttele bedrag van ruim 30 dollar!) en vroeg me of ik het ook in stukjes gesneden wilde hebben. Nou, dat wilde ik wel, scheelt mij weer snijden. Dacht ik. Bij thuiskomst blijken de “stukjes” zo groot te zijn dat ik ze allemaal zelf nog in drieen heb gesneden en toen waren het nog steeds ruime stukken. Ook de sateprikkers waren iets groter dan ik gewend was, namelijk bijna 30 cm lang.
Blijft nog even wennen hier :).